Το νέο θαύμα

Από ανάρτηση στην ομάδα Κώστας Βάρναλης το χρονογράφημα με τίτλο «Το νέο θαύμα» που δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» (22/1/1954):

ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ

ΤΟ ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ

ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ κ. Κ. ΒΑΡΝΑΛΗ

Κάθε τόσο κ’ ένα θαύμα! Πού αλλού; Στη χώρα των θαυμάτων, στην πρώτη χώρα του “δυτικού” … πρωτογονισμού! Τα θάματα γίνονται για να σωφρονιζόμαστε και να βαδίζουμε το δρόμο του Θεού, στον … έρημον τούτο δρόμο, που δε συναντάς ψυχή. Φαίνεται, λοιπόν, πως ή εμείς είμαστε πολύ ξεροκέφαλοι και δεν αλλάζουμε μυαλό ή πως είμαστε πολύ έξυπνοι και δεν τα πιστεύουμε. Πάντως αυτό το τελευταίο θαύμα, που έγινε σε κάποιο χωριό της Λάρισας (ευτούν’ η Λάρ’σα έχει, φαίνεται, το διάολο μέσα της κι όλο κάτι τέτια μας ξεφουρνίζει, για να γελάει!) ένας χωριάτης, γυρίζοντας από το χωράφι του εγλίστρησε κ’ έπεσε μέσα σ’ ένα λάκκο. Τι φταίει ο λάκκος; Όλ’ η χώρα είναι Λάκκος, όπου πέφτουμε όλοι χωρίς να το θέλουμ’ εμείς ή μας ρίχνουν οι “άλλοι”, που το θέλουν. Αλλ’ ο χωριάτης ο Λαρισινός έπεσε στο λάκκο «εξ απροσεξίας» του. Επομένως αθώος ο λάκκος. Κι όμως ο χωριάτης, σαν χωριάτης, τα ‘βαλε με το λάκκο. Και με το Θεό. Και μόλις βγήκες έξω, «επεχείρησε να υβρίσει τα θεία, αλλά παραδόξως δεν ηδυνήθη να προφέρει λέξιν. Έχασε τη φωνή του»!

Αυτό, λοιπόν, το πράμα είναι θάμα. Γιατί γίνεται για πρώτη φορά. Εδώ όλοι βλαστημάνε πρωί και βράδι για το τίποτα ή για το γούστο τους κι όμως όχι δεν χάνεται η φωνή τους παρά και δυναμώνει. Κ’ οι ίδιοι προοδεύουν! Όλοι οι βλάστημοι, οι θεομπαίχτες, οι ιερόσυλοι κ’ οι λαοπλάνοι βρίσκονται στην κορυφή του … «πολιτισμού».

Φαίνεται, πως ο Λαρισινός χωριάτης, θα βλαστήμησε μάλλον τους διαβόλους. Κ’ οι διάβολοι, δε συχωρνούν! Και του πήρανε τη φωνή. Κι αυτό το είδος της τιμωρίας το συνειθάνε όλα τα φαντάσματα και τ’ αερικά. Ξέρουμε, πως οι Νεράιδες όταν χορεύουνε στο δάσος με το γεμάτο φεγγάρι, άμα τις ιδεί κανείς και μιλήσει, του παίρνουν αμέσως τη φωνή!

Πάντως ο χωριάτης που έχασε τη φωνή του, δεν έχασε και μεγάλα πράματα. Προηγουμένως έχει χάσει το ψωμί του. Και τώρα ένας λιγότεροι θα φωνάζουνε στην “ύπαιθρο”: Αμάν! Σώστε μας από την … “ευημερία”. Αν μάλιστα κι όλ’ οι άλλοι αγρότες και μαζί μ’ αυτούς κ’ οι εργάτες κ’ οι υπάλληλοι, που έχουνε πέσει όλοι τους μέσα στο λάκκο της … “ευημερίας” και δεν μπορούνε να βγούνε, χάνανε τη φωνή τους, καμιά … φωνασκία δεν θα έφτανε στα Υπουργεία απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας για να διαμαρτύρεται και να … βλαστημά!

Αλλά το λαρισινό τούτο θάμα είναι λειψό, δεν αρκεί να χάσει ο ραγιάς τη φωνή του για να μην ακούγεται. Πρέπει να χάσει και την όρασή του να μη μας βλέπει. Εννοώ τη σκέψη του, για να μην καταλαβαίνει. Πρέπει η “παιδεία” μας να στραβώνει ακόμα περισσότερο τα κορόιδα. Γιατί, όπως λέει και κάποιος αστείος, «όσο πιο στραβό το κορόιδο, τόσο πιο ντρέτα πορπατεί» ήγουν τόσο περισσότερο δεν καταλαβαίνει.
Ένας λαός αστόμαχος, άλαλος και άνους θα είταν ο ιδεωδέστερος λαός τέτιου ιδεωδεστάτου “πολιτισμού”. Κ’ οι σοφοί δεν θα πονοκεφαλούσανε πώς θ’ αντικαταστήσουνε τους εργάτες με … πιθήκους.